Prezentacja RRN
Ruch Rodzin Nazaretańskich powstał z inicjatywy ks. Tadeusza Dajczera (†2009) i ks. Andrzeja Buczela (†1994) oraz grupy osób świeckich, którzy utworzyli w 1985 r. w Warszawie – w oparciu o kierownictwo duchowe – pierwszą wspólnotę ewangelizacyjną. Od 1987 r. Ruch Rodzin Nazaretańskich zaczął się dynamicznie rozwijać w wielu diecezjach Polski, a także za granicą. Znana i ceniona książka autorstwa ks. Dajczera Rozważania o wierze jest w przeważającej mierze zapisem jego konferencji głoszonych do członków pierwszej wspólnoty. Tym, którzy pragną głębokiego zjednoczenia z Chrystusem, daje ona praktyczne wskazania, jak kroczyć ku Niemu na drodze wiary i nieustannego nawrócenia.
Członkowie Ruchu są wpatrzeni we wzór Świętej Rodziny z Nazaretu. Pragną oni naśladować jej świętość, która realizuje się w codzienności przeżywanej z Bogiem i w braterskiej wspólnocie.
Żyć duchowością Ruchu to dążyć do zjednoczenia z Chrystusem przez komunię z Maryją. Przewodnikami na tej drodze są święci: św. Józef, św. Maksymilian Kolbe, św. Jan Paweł II, św. Juan Diego, św. Teresa od Dzieciątka Jezus, a także św. Faustyna Kowalska. Szczególną rolę pełni życie sakramentalne, zwłaszcza umiłowanie Eucharystii, oraz duchowa pomoc kapłana, która może przybrać formę stałego spowiednictwa lub kierownictwa duchowego.
Od 2007 r. podjęto – we współpracy i pod opieką hierarchii Kościoła – wysiłek odczytania, przemyślenia i sformułowania właściwego Ruchowi charyzmatu, czyli daru Ducha Świętego, którego udziela On Kościołowi za pośrednictwem Ruchu. Sprecyzowano założenia duchowe i zasady pracy formacyjnej oraz ujęto w formę prawną struktury organizacyjne. Te wysiłki zaowocowały powstaniem statutu oraz komentarza do Aktu oddania Matce Bożej, który streszcza istotę duchowości Ruchu.
Obecnie Ruch w Polsce istnieje jako federacja ponad dwudziestu stowarzyszeń diecezjalnych, działając w oparciu o statut zatwierdzony przez Konferencję Episkopatu Polski w czerwcu 2013 r. Delegatem Episkopatu do spraw Ruchu jest Ks. Bp Andrzej Siemieniewski.
Nasza tożsamość
Wzorem dla nas jest życie Świętej Rodziny z Nazaretu , która uczy nas, że świętość realizuje się w codzienności przeżywanej z Bogiem i w braterskiej wspólnocie.
Pragniemy, by centrum naszego życia stanowiła Eucharystia, w której dociera do nas i udziela się nam całe Boże życie. Częsty, a nawet codzienny, udział we Mszy św., adoracja Najświętszego Sakramentu oraz oczekiwanie na spotkanie z Chrystusem w Eucharystii mają nas prowadzić do eucharystycznego stylu życia.
Ruch powstawał wokół konfesjonału. Mając świadomość potrzeby nieustannego nawracania się, korzystamy często, przynajmniej raz w miesiącu, z sakramentu pokuty , który może przybrać formę stałego spowiednictwa . W miarę potrzeby duchowej istnieje też możliwość korzystania z kierownictwa duchowego.
Podejmując wolę Zbawiciela zawartą w Testamencie z Krzyża wyrażoną słowami: „Oto Matka twoja” (J 19,27), za przykładem św. Jana Apostoła, pragniemy żyć w komunii z Maryją i w tej komunii upatrujemy drogę do pełnego zjednoczenia z Chrystusem.
Duchowość Ruchu czerpie inspiracje z duchowości karmelitańskiej, a zwłaszcza z „małej drogi” św. Teresy od Dzieciątka Jezus, z duchowości św. Maksymiliana Marii Kolbego, z orędzia Bożego Miłosierdzia przekazanego przez św. Faustynę Kowalską, z przesłania Matki Bożej do św. Juana Diego oraz z nauczania św. Jana Pawła II i jego osobistego zawierzenia się Maryi.
Pragnienie życia duchowością Ruchu możemy potwierdzić przez złożenie Aktu oddania się Matce Bożej na wyłączną służbę Kościołowi , który zawiera w sobie istotę duchowości Ruchu.
Misją Ruchu jest prowadzenie jego członków drogą życia wewnętrznego do świętości oraz aktywny udział w apostolskiej misji Kościoła, podejmując wezwanie do nowej ewangelizacji. Pomoc w dążeniu do świętości skierowana jest do osób wszystkich stanów, a zwłaszcza ku rodzinie.
Kapłani posługujący w Ruchu tworzą wspólnotę kapłańską , która jest istotną pomocą w ich formacji duchowej.
Akt oddania się Matce Bożej na wyłączną służbę Kościołowi
Ja……………………………………
składam wobec Boga w Trójcy Jedynego
na ręce mojego spowiednika,
akt oddania się Maryi na wyłączną służbę Kościołowi.
Świadomy mojej wolności i godności dziecka Bożego,
równocześnie głęboko przeświadczony o mojej duchowej nędzy,
pragnę w postawie ubogiego w duchu – żebraka ewangelicznego
żyć na wzór św. Jana Apostoła w komunii z Maryją.
Ufam, że to Ona będzie żyła we mnie i za mnie,
na obraz i podobieństwo swego Syna,
posłusznego woli Ojca aż do śmierci i to śmierci krzyżowej.
Wierzę, że w ten sposób ostatecznie już nie ja będę żył,
ale Chrystus we mnie, za mnie i przeze mnie.
* * *
Ten Akt oddania zawiera w sobie istotę duchowości Ruchu Rodzin Nazaretańskich (zob. Statut Stowarzyszenia Ogólnopolskiego Ruch Rodzin Nazaretańskich, Art.6 ust.8).